In de vorige blog vertelde ik over hoe we het de kinderen verteld hebben, dat pappa en mamma niet meer als vanouds hun leventje leiden. Nadat we een paar dagen de tijd hebben genomen dit allemaal op ons in te laten werken, komen we onvermijdelijk uit op de meer praktische zaken.
Wie woont waar?
De eerste prioriteit is bepalen wie waar gaat wonen. Mijn vrouw vraagt me of ik daar een kijk op heb. Jazeker (tot mijn eigen verrassing) heb ik daar een kijk op. Ik wil graag in dit huis (waar we al 20 jaar wonen) blijven wonen… Stilte…
Dat had mijn vrouw niet verwacht. Eigenlijk wil zij ook in dit huis blijven wonen. Omdat het huis fijn is om in te wonen, omdat er herinneringen in en aan dit huis zitten. Maar ook omdat ze niet echt zit te springen om een zoektocht te starten naar een nieuwe woning. Maar vooral ook omdat ik zelf een paar jaar geleden heb gezegd dat het, mocht ik ooit alleen komen te staan, niet zoveel uitmaakt waar ik kom te wonen. Mmmh, hier moet ik zelf nog eens over nadenken, waarom vond ik toen dit en nu iets anders?
Tegenvallers
Een tweede tegenvaller dus voor mijn vrouw. Eerste tegenvaller was dat ik niet kwaad werd (zie eerdere blog) na de ontdekking van het vreemd gaan. Nu dus een tegenvaller dat ik in onze oude woning wil blijven wonen. Gelukkig steunen de kinderen mij in mijn wens hier te blijven wonen. Dat betekent dat mamma iets anders voor zichzelf moet gaan zoeken. We besluiten dat dit gegeven de situatie het meest logische is. We beginnen een zoektocht naar een andere woning.
Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vertel niemand iets nieuws dat een betaalbare woning niet voor het oprapen ligt. Huren of kopen? Na een avondje ge-funda-ed te hebben, blijkt huren niet echt een optie. We hebben tenslotte ook wel haast. Tenminste, ik vind dat nu we eenmaal het besluit hebben genomen, we niet eens rustig de tijd kunnen nemen iets anders te gaan zoeken en vinden.
Kopen dus? We realiseren ons dat we ons financieel in de gelukkige positie bevinden dat dit met wat puzzelen en schuiven in principe haalbaar moet zijn. Wel letten op de prijs natuurlijk en het liefst iets waar je zo in kunt zonder al te veel gedoe. Liefst ook een beetje in de buurt van elkaar.
Huizenjacht
Mijn vrouw stelt er prijs op dat ik mee ga op huizenjacht. Weer een verrassing. Ik vind dat eigenlijk best leuk om te doen. Maar het is ook in mijn eigen belang. Ik wil dat mijn vrouw in een leuke woning komt, niet te ver uit de buurt. Ik zou alleen al over de zoektocht meerdere blogs kunnen schrijven, maar zal de korte versie doen.
Na enkele weken van rondleidingen in huizen hadden we iets gevonden. Uiteindelijk hebben we (krapte? schaarste? gekte?) de vraagprijs geboden. En in je hoofd zie je al het plaatje voor je: ik woon hier, zij woont daar. Mentaal woon je al alleen en ben je aan het inrichten. SHOCK, HORROR. We hadden de pen al klaar liggen om de contracten te kunnen ondertekenen… op het laatste moment blijkt er een bod van € 5.000 boven de vraagprijs te zijn gedaan. Ik weet de details al niet meer, maar deze hogere bieding was finaal.
Tijd om de teleurstelling te verwerken en verder te gaan met zoeken. Daarover meer in de volgende blog.
Mario (58) was ruim 30 jaar samen met Angela (55). Nu zo’n anderhalf jaar geleden is zijn huwelijk gestrand. Na een korte maar diepe crisis heeft Mario de weg omhoog toch weer gevonden. De rode draad van deze blogs is dat Mario besloten heeft samen met zijn (inmiddels ex-) partner constructief de gemeenschappelijke zaken te ontvlechten. Op Nieuwe Stap vertelt Mario over een aantal van deze praktische stappen die hij heeft doorlopen.
Lees ook de andere blogs van Mario.
REAGEER OP DEZE BLOG