Waar is mijn thuis na mijn scheiding? Nadia is zoekende…

Natuurlijk wist ik dat ik niet eeuwig in mijn fijne huis kon blijven. Ik schoof de gedachte aan dat het ooit anders zou zijn voor me uit. En weer voor me uit. Mijn huis, waar ik me veilig en geborgen voelde. Waar ik elk geluidje en elk plekje kende als mijn broekzak. Waar ik zoveel had meegemaakt. Waar mijn zoon is opgegroeid, zijn eerste stapjes zette, zijn eerste woordjes zei en steeds groter werd. Waar zijn groeistreepjes op de deurpost stonden. In onze gezellige, fijne buurt. Waar iedereen iedereen kende, altijd voor elkaar klaar stond, maar niet de deur bij elkaar platliep. Waar mensen elkaar gedag zeiden op straat, ik iedere hond van naam (en baasje van gezicht) kende en er altijd wel iemand klaarstond voor een praatje.

Waar is mijn thuis?

Toen kwam de dag dat ik uit moest laten zoeken of ik in het huis kon blijven. En dat het kon, was heel fijn nieuws. Met de kanttekening dat het, gezien de markt, heel onverstandig zou zijn om met hele hoge maandlasten te blijven zitten in een huis wat onder water stond. Omdat een vergelijkbaar huis in deze markt slechts de helft zou kosten. En stond ik voor de onmogelijke keus om te kiezen tussen mijn hoofd en mijn hart. Mijn hart, die nooit weg wilde van deze plek. Mijn hoofd die zei dat het als ik overal alleen voor stond het heel dom zou zijn om met zulke hoge lasten te blijven zitten. Mijn ex hielp ook niet in dit proces: als ik aangaf dat ik wilde blijven, wilde hij het huis persé hebben en als ik aangaf dat ik er niet zou blijven dan gaf hij aan dat hij dat ook niet wilde. Om gek van te worden. Omdat de hele echtscheiding heel erg lang duurde, duurde ook dit proces erg lang.

Ondertussen had ik mijn vriend leren kennen en in de maanden dat we met elkaar omgingen, schoven onze gezinnen langzamerhand in elkaar. Omdat het gezelliger was, goed liep en ook praktisch vulden we elkaar goed aan. Langzamerhand logeerden we steeds vaker bij hem. Nadat we een hele vakantie met elkaar hadden doorgebracht, vroeg hij ons te blijven in plaats van steeds heen en weer te pendelen. Mijn zoon wilde dit graag, vond het een goed idee. En hij vond het super om er gezinsleden bij te hebben. We bleven. Af en toe kwam ik nog in mijn geliefde huis. Om spullen te halen, te wisselen of gewoon om even te kijken hoe het er was. Toen kwam de dag dat ik een knoop moest doorhakken. Mijn huis waar ik zoveel had meegemaakt moest de verkoop in. Niet omdat mijn hart dat zei, maar omdat mijn hoofd aangaf dat ik wel gek leek om als alleenstaande moeder mezelf in de financiële nesten te werken. Mijn zoon had altijd een thuis bij mij. Waar ik was, was zijn thuis.

Verkocht

Binnen vier weken was mijn huis verkocht. Moest ik opeens beslissingen nemen over wat wel en niet mee moest. Omdat de oplevering ook erg snel was, moest ik halsoverkop verhuizen. En samen met mijn vriend een vol huis opnieuw inrichten om al mijn spullen überhaupt kwijt te kunnen. Samen met mijn zoon heb ik afscheid genomen van ons lieve huis en van onze fijne buurt.

En nu? We wonen bij mijn vriend. Ondanks alle moeilijkheden in een samengesteld gezin zijn we gelukkig met elkaar. Maar het huis? Het huis is slechts een kennis van me. Ik heb geen liefde met het huis, geen warm gevoel, geen geborgenheid. Met restylen zou het ook meer mijn huis kunnen worden. Natuurlijk wel. Maar had ik het zelf uitgekozen op deze locatie? Nee, dat beslist niet. De buurt is kil en koud. Gedag zeggen is hier vreemd, rust kennen ze hier niet, iedereen maakt veel herrie, een praatje maken is al helemaal iets vreemds en ik zou niet weten bij wie ik aan zou moeten bellen als er nood aan de man is. Het is er lang niet zo groen als in mijn eigen buurtje. Veel gezichten zijn me vreemd. Mijn spullen staan deels elders. Mijn vertrouwde rondjes met de hond zijn nu andere rondjes die toch niet zo lekker aanvoelen als mijn ‘eigen’ rondjes. Dat je thuis kunt zijn bij mensen, dat snap ik nu wel. Maar thuis zijn in een huis is een gevoel wat ik niet meer ken. Want dit huis en deze buurt zijn niet mijn thuis.

Gelukkig

Mijn zoon is hier gelukkig. Dat is wat telt. Zijn kinderen zijn hier gelukkig. Dat is wat telt. Langzamerhand denken we na over iets nieuws van ons samen. Een toekomstig thuis. Dat is waar ik me aan vast houd. Want als echt huismuts die het graag thuis gezellig maakt, is het best heel zwaar als thuis ontbreekt.

Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil scheiden en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.