Omdat mijn ex-man en ik voor onze jongens zorgen in de vorm van co-ouderschap vinden we het wenselijk om dicht bij elkaar te wonen. Ik wil graag gaan wonen in Midden Limburg, de regio waar we beiden werken. Mijn ex-man wil graag in Zuid Limburg, de regio waar hij al zijn hele leven woont, blijven wonen. Hij is bang dat hij in die andere regio niet kan wennen. In de vorm van bird nesting (zie mijn eerdere blog met deze titel) hebben we uitgeprobeerd of mijn ex-man zou kunnen wennen in Midden Limburg.
Co-ouderschap en bird nesting
De kinderen hebben de afgelopen 9 maanden in hun ouderlijk huis in Zuid Limburg gewoond en de “ouder alleen” probeerde ondertussen regio Midden Limburg uit. Eigenlijk zouden we het 1 jaar uitproberen maar het is zo intensief en het delen van huizen geeft irritaties waardoor we het beslismoment vervroegen. Mijn ex-man geeft aan niet te kunnen wennen en de conclusie is dat we beiden in Zuid Limburg gaan wonen. Ik ben teleurgesteld, verdrietig en baal ervan dat hij niet flexibel is. Ik realiseer me dat ik eigenlijk bij voorbaat al had kunnen weten dat dit de conclusie zou gaan zijn. Uit teleurstelling verklaar ik mezelf voor gek dat ik me dit niet eerder besefte, ik stel mezelf de vraag of ik het überhaupt had moeten doen, maar besef me al gauw: ik heb mijn kans gegrepen om in de buurt van mijn werk te gaan wonen en reistijd en reiskosten te besparen. Het mag niet zo zijn, het is wat het is. Ik herpak me snel. Ik wil niet in negativiteit blijven hangen. Ik ben zo trots op mezelf dat ik er op deze manier mee om kan gaan.
Wachtlijst en ranking…
Al snel begint de zoektocht naar een woning. Het liefst in de plaats waar we tijdens ons huwelijk woonden. De kinderen gaan daar naar school, hebben er hun vriendjes en mijn ex-man gaat proberen of hij in “het huis” kan blijven wonen. Ook voor mezelf is dat dorp, in de 8 jaar dat ik er gewoond heb, eigen geworden. Het is een mooi dorp en ik wil er graag wonen. Ik merk echter al gauw dat ik, ondanks de duur van mijn inschrijving, nog te hoog op de wachtlijst sta. Ik denk dat het nog heel wat maanden zal duren voordat ik nummer 1 zal zijn. Daarom ga ik op zoek naar particuliere woningen in dit dorp maar helaas blijkt dat ik daarvoor te weinig verdien. Ik zal mijn zoekgebied moeten vergroten. Gelukkig sta ik ook ingeschreven bij andere woningverenigingen in de regio. Na 2 weken krijg ik een telefoontje van een woningvereniging in een nabijgelegen stad. Ze hebben een woning voor mij!!! Het ene moment ben ik radeloos of ik wel iets zal vinden en dan is er ineens een woning! Het is weliswaar niet in het dorp waar ik wil wonen, maar het is een leuke woning. Ik zie het maar als een tussenstap. Het geeft me de kans op mijn eigen plekje, einde aan het delen van huizen, het heen en weer. Het zal rust gaan geven en daar heb ik veel behoefte aan. Uiteindelijk kan ik altijd over een tijdje nog verhuizen naar het dorp waar ik eigenlijk wil wonen. Een maand later heb ik me inmiddels al volledig ingesteld op het wonen in de stad en heb ik zelfs voor ogen dat ik daar gewoon blijf. In de tussentijd reageer ik nog wel op woningen in het dorp van mijn voorkeur maar mijn ranking blijft hoog. Denk ik. Want de dag voor het ondertekenen van mijn huurcontract krijg ik ineens bericht dat er een woning voor mij is in dat dorp. Het verwart me. Maar uiteindelijk volg ik wederom mijn hart.
Verhuizen 3.0
Vorige week verhuisde ik voor de 3e keer in 9 maanden tijd naar de woning in de stad en over 3-4 maanden verhuis ik, voor de 4e en hopelijk voorlopig voor de laatste keer naar een prachtig, gerenoveerd huis, in het dorp waar het allemaal om ging.
Het is een geluk dat ik nooit hoef te wennen….
REAGEER OP DEZE BLOG