Het is zomervakantie. Normaal gesproken een periode waar je naar uit hoort te kijken en waar je enorm veel zin in hebt. Voor mijn kinderen en ook voor mij is dit niet het geval.
Zomervakantie
De planning van de vakantie is zoals elk jaar na de scheiding als volgt: De eerste 3 weken zijn onze kinderen bij mij en de laatste 3 weken bij hem. Tijdens de scheiding leek dit een logische keuze. Een wat langere vakantie naar het buitenland ligt binnen de mogelijkheden en de werkgevers vinden 1 langere periode handiger dan bijvoorbeeld een keer 1 week en een keer 2 weken. We hadden er goed over nagedacht.
De praktijk
In de praktijk zijn we allebei nog nooit met de kinderen voor 3 weken naar het buitenland geweest. Ik ben ondertussen als zelfstandige aan het werk en mijn ex heeft geen werk. Rekening houden met wat een werkgever fijn vindt hoeft dus niet. Maar ja, onze nieuwe partners hebben wel een werkgever die 3 weken achter elkaar wil en in 2022 gaan we voor het eerst 3 weken op vakantie naar het buitenland. Aanpassen is dus geen logische keuze.
Onze kinderen vinden 3 weken zonder de andere ouder ontzettend moeilijk. Ze zitten allebei nog op de basisschool en zijn dus niet zo oud. De dagen voor een vakantie merk ik aan de jongste dat ze wat stiller is. In haar hoofd is ze niet bezig met al het leuks dat op de planning staat, maar denkt ze al aan het gevoel van de andere ouder moeten missen.
Contact met de andere ouder
Ik praat met haar over het gevoel van missen en vertel haar 100 keer dat ze haar papa altijd mag bellen. Ze mag altijd berichtjes sturen en als we terugkomen na 2 weken mag ze naar hem toe. Tijdens de vakanties zoekt ze ook regelmatig contact en daar ben ik blij om.
Echter, in de vakanties bij hun vader werkt dit niet zo. Bellen mag, maar dan super kort en ook maar 1 keer per week. Aan het einde van de zomervakantie bij hun vader was ik blij als ik ze een half uur aan de lijn had gehad.
Dit deed heel veel met mij. Ingehouden huilbuien voor het afscheid van 3 weken en daarna dagen ontroostbaar. In gedachten mijn verdrietige kinderen, omdat ze mij zo misten en weinig contact mochten hebben. Ik zocht veel afleiding die 3 weken en gelukkig kwam er altijd weer een einde aan.
De werkelijkheid
Een paar dagen geleden had ik het met mijn dochters over de naderende vakantie. Wederom weinig vrolijkheid, ondanks dat we een leuke vakantie hebben geboekt.
Ik besprak met hen het ‘altijd mogen bellen’. Mijn jongste dochter vertelde toen dat ze mij liever niet wilde bellen als ze bij haar vader is. Die kwam goed binnen… En wat blijkt nu de reden te zijn? Als ze me aan de telefoon heeft wordt ze er nog meer mee geconfronteerd dat ze me mist. Niet bellen zorgt er voor haar voor dat ze me iets minder mist en dat maakt het voor haar makkelijker. Haar vader mist ze ook, maar op een andere manier dan mij. Hem bellen vindt ze leuk en daar moet ik het maar mee doen.
Ik vraag me nu af of mijn ex inderdaad al die jaren het bellen heeft tegengehouden of dat mijn dochters dit zelf in mindere mate wilden. Hem de boeman laten zijn paste precies in mijn plaatje na alles wat er is gebeurd, maar misschien is de werkelijkheid toch anders.
Dit jaar zomervakantie
Gisteren heb ik mijn ex en zijn vriendin vertelt dat onze dochters nu al opzien tegen de vakantie in verband met het missen van de andere ouder. Ik heb aangeboden om ze direct na thuiskomst voor een paar uurtjes of dagdeel naar hem toe te brengen. Daarnaast heb ik gevraagd of dit ook halverwege hun 3 weken vakantie kan. Zij blijven thuis, dus dat lijkt mij te regelen.
Met name zijn vriendin stond open voor dit idee. Ze willen hier alleen nog met onze dochters over praten. Is dit wat ze willen? Maakt een paar uurtjes contact het niet nog moeilijker voor hen? Ik weet het antwoord al: Ze willen dit heel graag. De 3 weken worden wat korter door die paar uurtjes in het midden. Zouden ze nu meer zin krijgen in de vakantie? Ik denk het wel! En ik? Ik kan alleen maar juichen…
Heb jij hulp of advies nodig over de planning van de zomervakantie? Tijdens, maar ook na, de scheiding kan een mediator jullie helpen met dit soort vraagstukken.
Lees ook de andere blogs van Judex.
Claudia - 2 aug 2021
Ik vind het ook zo moeilijk! Mijn jongste heeft er ook veel moeite mee om mij zolang niet zien. Andersom vind ik het ook erg moeilijk! Mooie oplossing hebben jullie gevonden.
Fien - 3 aug 2021
Hier zijn ze wat ouder. Wij doen om 3 om 3. Op verzoek van dochter bekeken we of 2 en 1 ook kon, maar wat je schrijft, dat is vaak ivm werkgever lastig. Ze mogen altijd bellen en op eigen behoefte naar de andere ouder. Dochter vindt dat fijn, zoon wil dat niet. Ik mis hem, natuurlijk! Maar ik laat het bij hem, de keuze wel of niet even langs te komen.