We zijn nu toch al een jaar of 8 samen en zoals zoals dat soms gaat met relaties die wat langer duren is het plezier er nu toch wel helemaal uit.
We hebben dit ook al eens naar elkaar uitgesproken want we merkten het ook soms duidelijk aan elkaars gedrag. Dan probeerden we het weer. We maakten ruzie, daarna plannen en afspraken en begonnen weer met goede moed opnieuw. Blij dat alles was uitgesproken en in de veronderstelling dat we daardoor meer waardering voor elkaar hadden gekregen. We durfden elkaar weer in de ogen te kijken.
Maar ondanks alle pogingen ten spijt is het nu toch tijd om de werkelijkheid onder ogen te zien. Het doet pijn, bij de een wat meer dan bij de ander.
De ruzies hadden geen doel meer. Geen opluchting en geen hoop meer na afloop. Geen goede bedoelingen en geen energie om opnieuw te beginnen en alles beter te maken. Alleen maar een dieper wordende afkeer. Het wederzijds vertrouwen is helemaal weg.
Er vloeien tranen en de wanhoop en woede is gewoon tastbaar.
Onzekerheid en angst voor de toekomst voert de boventoon bij degene die vertrekt….ook al heeft ze hier zelf de aanzet toe gegeven en is ze er volledig van overtuigd dat dit de enige en beste oplossing is.
Enkele wederzijdse vrienden weten het want we kunnen het ook in de dagelijkse omgang gewoon niet meer verbergen. Ze weten niet goed hoe ermee om te gaan want ze kunnen er niet met de ander over praten. Alleen met elkaar en dat is ook op zijn zachtst gezegd lastig gezien de omstandigheden.
We maken afspraken over hoe en wanneer de een uit huis vertrekt, hoe we de financien afwerken en hoe we het de vrienden gaan vertellen…..
De een pakt de laatste spulletjes in een doos en levert de sleutel in.
Mijn werkgever en ik gaan definitief uit elkaar…..collega`s in verwarring achterlatend.
Poeh….deja-vu
Meike is sinds 2013 gescheiden. Ze blogt over haar scheiding. In het dagelijks leven moeder van twee dochters, ex, juriste, hardloopster en met veel plezier bezig met het opbouwen van een nieuw leven.
REAGEER OP DEZE BLOG